ఎవరిని ప్రేమించినా నవ్వించాను
ఎవరు వెళ్ళిపోయినా భరించాను
ఎవరు చనిపోయినా తలొంచాను
నేను ఒంటరిగా పోరాడుతున్నాను అనుకున్నప్పుడు ఎవరు లేరు..
ఒంటరి అయిపోయినప్పుడు ఎవరు రాలేదు..
నేను ఇచ్చిన నవ్వులు తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు గాని వెనక్కి తిరిగి నా కళ్ళలోకి కూడా కొందరు చూడలేదు..
ఒంటరిగా అడుగులు వెయ్యాలనేది విధి రాత అనుకున్నప్పుడు
ఈ కొత్త బంధాలు ఎందుకో అర్థం కావట్లేదు
వారి ఆనందం కోసం నేను ఎందుకు మళ్లీ నన్ను నేను కోల్పోవాలి ?
మన అనుకున్న వారి దగ్గర మన ఎమోషన్స్ చూపిస్తాం
కాని నాకు ఆ అవసరం లేదు కదా ?
అందరి ముందు నవ్వుతు ఉంటే సరిపోతుంది
ప్రపంచమే పరాయి లా కనిపిస్తున్నపుడు
నేనెందుకు నాలాగా ఉండాలి ?
నవ్వుతు ఉంటే సరిపోతుంది కదా ?
